over ils

Geboren, getogen en wonende in het mooie, landelijke Essen
De mooiste fotolocaties vind je bijna letterlijk in onze achtertuin. Lucky me. Wat niet wil zeggen dat ik niet te vinden ben voor een shoot op een eerder ruwe, industriële plek (cool!) of dat ik 'de parking' niet eens in durf te ruilen voor 'A' stad.
Ik heb al met mijn schoenen in de koeienmest gestaan om leuke familieplaatjes te maken in een stal, om de volgende week in een prachtig gedecoreerde feestzaal te gaan fotograferen. Nee, niet met dezelfde schoenen, FYI ! :-)

Gezegend met een lieve man
en drie toffe zonen (oftewel 'fILS' en français)
In 2007, op een wreed warme zomerdag, zijn Paul en ik getrouwd. In een overvolle, gezellige en veel te warme feestzaal dansten we tot het weer licht was ons verdere leven samen in. Heerlijke herinneringen...
Ondertussen ben ik omringd met een eigen mini-voetbalploegje van drie jongens tussen 11 en 15 jaar oud. Ze luisteren (soms) naar de namen Stig, Jur en Twan. De wasmachine draait hier quasi continue en het kan er al eens flink tegenzitten, maar ik zou mijn mannen en hun leven in de brouwerij voor geen goud van de wereld willen missen.

een spannende koers kijken

pas gewassen lakens

losgaan op de dansvloer

zilte zeelucht

een mooie zonsondergang

Visuele journalist van het leven

'Wat wil je later worden?' Een vraag die je op school, in vriendenboekjes, van je familie,... als kind vaak krijgt. Mijn antwoord was dan niet prinses of beroemd, maar 'journalist'. Het leven zit echter vol verrassingen en bochten onderweg, waardoor ik eerst een tiental jaren als juf de verhalen van de wereld op een creatieve manier tot in de klas bracht. In mijn privéleven was fotograferen intussen wel een constante. Mijn grootvader was fotograaf met zijn eigen, magische doka. Het fototoestel was ook bij ons thuis nooit ver buiten bereik en onze familiefotoboeken blijven voor mij van onschatbare waarde.

De drang om de wereld te vangen en bewaren in mooie beelden werd met de jaren alleen maar groter. Door zelf een gezin te hebben, maar misschien ook door niet meer zo piepjong te zijn (in mijn hart nog steeds 18, hoor!), kwam nog meer het besef dat de tijd zo vluchtig is en herinneringen alsmaar sneller dreigen te vervagen. Mede door het overlijden van mijne pa besloot ik dat ik (nog maar eens) een bocht moest maken om mijn dromen nú waar te maken. 'Better an oops than a what if' werd mijn mantra. Ikzelf dus terug naar de andere kant van de schoolbanken om fotografie te gaan studeren... Een zalige tijd, echt waar!

Met mijn rugzakje vol eigen ervaringen, de nodige technische bagage en heel veel goesting mag ik mijzelf ondertussen al een aantal jaren professioneel fotograaf noemen. Ik wil vooral documenteren, niet te veel regisseren en de schoonheid van de mensen en gebeurtenissen vereeuwigen zoals ze echt zijn. Want geloof me, dat is het mooiste wat er is! FotografILS, 'Visuele journalist van het leven' dus, aangenaam!

zo kunnen jullie genieten van het nu

én er later steeds met de glimlach op terugkijken